آیا بهتر آن نیست که شب سر راحت بر بالین گذاریم و با دنیا و خلق آن سر صلح و سازگاری داشته باشیم و دلمان از مهر و صفا آکنده باشد؟
آدم هایی را در اطرافمان می بینیم که از مال دنیا کم و کسری ندارند و ما هم می دانیم که آنها این پول را با تقلب, مکر و فریب مردم به دست آورده اند. ولی بهتر آن است که از خود بپرسیم, فایده این همه دغل بازی ها چیست؟ بسیاری از این افراد فرجامی تلخ پیدا می کنند, مثلا به بیماری لاعلاج مبتلا می شوند, یا زندگی پر تنش و استرسی دارند.
یکی از این آدم ها روزی به من این چنین گفت:
– آری درست است, من هرچه خواستم به دست آوردم و همه افرادی را که سر راهم قرار می گرفتند خرد و نابود کردم تا آنچه را می خواستم به دست آوردم؛ حتی سرطان را!
آری او می دانست که پول و ثروت را به چه بهای گزافی به دست آورده است. با این حال می توان خوب و مهربان بود و به کسی هم بدی نکرد و ثروتی هم به دست آورد. ولی چه بسا کسانی هستند که از خود نیز دزدی می کنند, آرامش روح, تندرستی, شادابی, شوق حیات و خوشبختی.
این ها هرگز نمی توانند ادعا کنند که تا به حال دزدی نکرده اند, در واقع هر زمان که به دیگران احساس حسادت می کنیم و موفقیت کسی رشک می بریم, به جان و اندیشه خویش دست برده ایم. ما باید این افکار را با قاطعیت از ذهن برانیم و اجازه ندهیم که در ذهن و ضمیر ما ریشه کند.
زنی را در انگلستان می شناسم که با شروع جنگ به زعم خود اقداماتی را به عمل آورد و چون می دانست به زودی ارزاق جیرخ بندی می شود, شروع به خرید قهوه کرد و تا آنجا که در قدرت داشت قهوه خرید و در پستوی خانه اش انبار کرد. روز یکشنبه برای دعا و شکرگزاری به کلیسا رفت و در غیاب اون دزدان به خانه اش دستبرد زدند و نه تنها ذخیره قهوه بلکه تمامی دار و ندارش را به تاراج بردند.
این زن نیز همان سوال را می پرسد که دیگران نیز معمولا می پرسند: “چرا این بدبختی درست زمانی به سراغم آمد که در حال عبادت بودم؟ من که تا به حال به مال دیگران تجاوز نکرده ام چرا باید این بلا سر من بیاید؟”
او مگر نمی دانست که احتکار و انبار قهوه و مواد غذایی در آن شرایط جنگی, دست کمی از دستبرد زدن به اموال دیگران ندارد؟!
به این سبب است که بسیاری از اشخاص که اجتماع نیز آنها را شهروند خوب می نامد, قربانی دستبردهای گوناگون می شوند. اینها را از این جهت خوب می خوانند که مالیاتها را به موقع پرداخت می کنند و به قوانین احترام می گذارند, ولی در ته دل نسبت به دیگران رشک و حسد می ورزند و از موفقیت دیگران ناراحت می شوند و بخیل و تنگ نظر هستند.
از ته قلب و مخلصانه بگویید:
* من هرچه را برای خود می خواهم برای دیگران نیز می خواهم. دعای قلبی من عشق و شادمانی و فراوانی نعمت های آفریدگار برای همه مردم است.
از پیشرفت و ترقی و رفاه دیگران خوشحال شوید و در شادی آنها شرکت کنید, کاری نکنید که دیگران از شادی و نشاط محروم شوند که در آن صورت خود را از آن محروم ساخته اید.
کسی که به دیگران خدمت کنه به خود خدمت کرده است.
کینه و نفرت را از دل برانید که نشاندن آنها در باطن و ضمیر خود, تنها خود را خشمگین و ناراحت و تنگ نظر ساخته اید و روح خود را با اینکار تباه و مسموم ساخته اید.
کتاب راز قدرت جذب
ژورف مورفی/ ناپلئون هیل
