فرافکنی پدیده جالبی است که متاسفانه درباره آن آموزشی در مدرسه به ما نداده اند.
فرافکنی نسبت دادن غیر ارادی رفتار ناآگاهانه خود به دیگران است, چنان که به ما القا می شود این ویژگی واقعا در دیگری وجود دارد, نه در ما!
هنگامی که درباره احساسات یا بخش های غیر قابل قبول شخصیت خود مضطرب هستیم, مکانیسم دفاعی وارد عمل می شود و ما این ویژگی ها را به عوامل بیرونی و یا افراد دیگر نسبت می دهیم.
برای نمونه, اگر تحمل سایرین را نداریم, بسیار احتمال دارید که حس حقارت خود را به آنها نسبت دهیم.
البته همواره عاملی وجود دارد که موجب برانگیختن فرافکنی در ما می گردد, برخی ویژگی های ناکامل دیگران, آن ویژگی های مارا که به توجه نیاز دارند, تحریک می کنند و در نتیجه آنچه را در خود طرد کرده ایم به سایرین نسبت می دهیم.
ما فقط آنچه را که خودمان هستیم می بینیم. من ترجیح می دهم به این پدیده بصورت نوعی تبادل انرژی نگاه کنم.
تجسم کنید که صدها خروجی الکتریکی ویژگی هایی که مورد پذیرش و تایید ما هستند, درپوش دارند و از این رو ایمن بوده, اتصالی نمی کنند.
اما ویژگی هایی که ما را نارحت می کنند و هنوز پذیرای آنها نیستم, دارای بار الکتریکی هستند.
بنابراین هنگامی که با افرادی روبرو می شویم که یکی از این ویژگی ها را نشان می دهند, درواقع درست مانند این است که دوشاخه آنها به ما وصل شده باشد.
برای نمونه اگر ما خشم را درخود انکار می کنیم یا از آن ناراحت باشیم, افراد تندخو را به زندگیمان جلب می نماییم.
احساس خشم سرکوب شده ما موجوب می شود تندخویی اطرافیانمان را ببینیم, زیرا از آنجا که درمورد احساسات درونی به خود دروغ می گوییم, تنها احساسات پنهان ما را منعکس می کنند.
با استفاده از توجه به صفاتی که به دیگران نسبت می دهیم, این امکان را پیدا می کنیم که احساسات مطرود خود را شناساسس کنیم و باز پس بگیریم.
(استفاده از مطالب فقط با ذکر منبع مجاز می باشد)
