فقط به این دلیل ذهنمان درگیر جنبه هایی از سایه های دیگران است, که همان جنبه ها را در خود داریم.
فکر می کنیم, نمی توانیم خودمان را ببینیم, مگر اینکه در آینه بنگریم, اما این فکر, فقط تا اندازه ای درست است.
در واقع می توانیم با توجه به آنچه در دیگران مشاهده می کنیم, تصویر تمام رنگی خود را ببینیم.
خصلت ما به گونه ای است که ویژگی هایی را که نمی توانیم در خود ببینیم, به دیگران فرا فکنی می کنیم.
فرافکنی, کار بدی نیست, همه ما همیشه این کار را انجام می دهیم.
فرافکنی یک شیوه دفاعی غیر ارادی, برای رد ویژگی هایی است, که آنها را دوست نداریم و آنها را به دیگران نسبت می دهیم.
هر آنچه در دیگران قضاوت یا محکوم می کنیم, در نهایت بخش ناخواسته یا طرد شده, خود ماست.
ما جنبه های پنهانی, از خود را به دیگران نسبت می دهیم, کسانی که تکه هایی از نیمه تاریک ما را دارند و همچنین, سایه های روشن, ما را.
ما همزمان از بی ارزشی خود می ترسیم و هم از عظمت خود به هراس می افتیم, به جای آنکه خودمان مالک این ویژگی ها شویم, ناآگاهانه, آنها را به دیگران نسبت می دهیم.
** دوستانی که به مباحث خودشناسی علاقه دارن, حتما کتابهارو تهیه کنن و بخونن.
سوالی داشتید در مورد کتابها تو کامنتها می تونید بپرسید.
کتاب بازتاب سایه
دبی فورد
