یک روش مطمئن برای این که تشخیص دهیم, درون داستانمان هستیم, این است که چگونگی افکار و گفت و گوهای ذهنی خود را هر روز بررسی کنیم.

افراد بسیاری, زندگی خود را خارج از آنجایی که در لحظه حال هستند, سپری می کنند.

در محل کار به فکر خانه هستند, در خانه به فکر رفتن به مسافرت, در پارک در کنار فرزندانشان به فکر تماشای تلویزیون و … هستند.

بدن آنها اینجا و فکرشان جای دیگر است.

خیالبافی درمورد آینده, دلیل قطعی آن است که عمیقا در داستان خود فرو رفته ایم.

زمانی که در داستان خود قرار دارید, کیفیت افکار شما از ترسناک و شوم, مانند نگران بودن درباره تصادف های شدید یا مصیبت های بعید تا اتفاقهای پیش پا افتاده تر مانند, وسواس درمورد گمه پیراهن یا سگ همسایه در نوسان است.

هنگامی که درون داستانمان هستیم, هیچگاه فقط یک بار درباره موضوع مورد نظر فکر نمی کنیم.

به عنوان مثال, به جای اینکه فکر کنیم: “خیلی دوست دارم رابطه خوبی داشته باشم” و آن را رها کنیم, فکر می کنیم: “اوه امیدوارم او را خیلی زیاد ببینم. 

امیدوارم قبلا ازدواج نکرده باشد. امیدوارم مهربان و با محبت باشد و برایم حلقه ای بخرد”.

سپس درمورد رابطه خود با آن شخص خیالبافی می کنیم و به فکر کردن ادامه می دهیم: “امیدوارم من را آزار ندهد. امیدوارم شبیه آن عوضی دروغگویی که می شناختم نباید”.

بعد به فکر آن عوضی ای که با او دوست بودیم می افتیم و ظلم ایی را که به ما شد و تحمل کردیم به یاد می آوریم و به خود می گوییم: “ای کاش با او دوست نشده بودم”.

درون داستان خود, بارها افکاری را مرور می کنیم: آینده گذشته, آینده, گدشته, گذشته, گذشته … و این تکرار همینطور بی وقفه ادامه دارد.

وقتی درون حقارت داستان فردی خود زندگی می کنیم, اغلب به قدری درد می کشیم که ذهن ما در برابر این درد فقط می تواند خیالبافی کند یا در گذشته در جا بزند.

“داستان تکراری و محدود کننده زندگی ما”

سایر مطالب بخش خود شناسی

کتاب راز سایه

دبی فورد

منبع سایت قانون جذب 

(استفاده از مطالب فقط با ذکر سایت منبع مجاز می باشد)